- mansues
- mansŭēs, ŭis, and ētis, adj. [manussuesco], tamed, tame (ante- and post-class. for mansuetus, v. mansuesco fin. ): mansues pro mansueto, dixit Cato in epistola ad filium, Cato ap. Fest. p. 154 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 152, 125 Müll.: leonem facere mansuem, Varr. ap. Non. 483, 9 sq.:II.
mitis et mansues,
Gell. 5, 14, 21:scio ferocissimos equos atque truces mansuetos et mansues factos,
App. M. 7, 23, p. 198, 8:ursa mansues,
id. ib. 11, 7, p. 261, 1.—Trop., mild, soft, gentle: nunc si me matrem mansues misericordia capsit, Att. ap. Non. 483, 11 (Trag. Rel. v. 453 Rib.):reddam ego te ex fera fame mansuetem,
Plaut. As. 1, 2, 19; cf. Plin. 8, 9, 9, § 27:nequeone ego ted interdictis facere mansuetem meis?
Plaut. As. 3, 1, 1 Ussing.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.